konary i sęki

Zbliża się coś, co nazywane jest świętami. Jedym Ważniejsze, inym mniej wAŻNE. Ja nie wiem nawet, na czym polegają. Nie obchodzi mnie to, szczerze mówiąc, ale nie mylić tego proszę z jakimś uprzedzeniem... Po prostu tak już mam, mogę mieszkać z 5 osobami w jednym domu przez 7 miesięcy, i nadal nie wiedzieć, jak niektórzy mają na imię. Tak już jest. Lubię te osoby. Ale nie mam potrzeby wiedzieć o nich nic poza tym... że je lubię. W myślach i tak nazywam je po swojemu.

Jedna z osób, które znam i chyba nawet lubię, powiązała moja tęsknotę za bliskimi z ojczyzną. Nic do Polski nie czuję. Jestem polakiem, i to wszystko. Nie umrę za ojczyznę, jeśli o to chodzi... Lepiej czuję się z dala, na "wygnaniu". Czasem nawet żałuję, że nie jestem jeszcze dalej. Ale to już kwestia uciekania od samego siebie, i nic na to nie poradzę :)

Głupia sprawa, ta ucieczka. Na Marsie tak samo będzie bolała mnie głowa. Chciałbym zejść na sam dół- do prostoty, gdzie już nie będę musiał się nad niczym zastanawiać; gdzie będę żył jak mech, kora drzewa, jaskółcze gniazdo- bez świadomości, tak po prostu. Dla samego życia.



A zdjęcie wklejam, bo jak o korzeniach mowa, korzenie się przypomniały.