Blackpool

W końcu- wybierałem się do angielskiej wersii Las Vegas od długiego czasu, zawsze coś w wyjeździe przeszkadzało- i nagle proszę, bez zapowiedzi, planowania, wyszło.
Bury- Blackpool, lekko okrężną drogą (autostrady), 45-50 minut. Można jeździć codziennie.
Pierwszy kontakt z miastem- na plus. Dużo pozytywnie zakręconych, spontanicznych ludzi- staruszkowie z perukami afro, gra kolorów we wszystkim co cię otacza, muzyka, ruch, życie.



Poza silnym wiatrem, wiejącym nieprzerwanie z kierunku morza, pogoda jak na życzenie. Miałem szczery zamiar wejść na Wieżę- 360 stóp wysokości, co daje jakieś 160 metrów (kto mi to przeliczy na piętra?). Niestety, właśnie z powodu wiatru- nie udało mi się. Co raz zamykane były windy jeżdżące na szczyt. Porównajcie proszę na zdjęciu poniżej wysokości- diabelskiego młyna i wieży. Nie są od siebie aż tak bardzo oddalone (w tle dostrzec też można jedną z największych kolejek górskich w Europie).



Jakoś nie widać może na tych zdjęciach tych tłumów, ale ludzi było naprawdę sporo- mimo, że to był poniedziałek., Ciekawe, jak wygląda Blackpool w piątkową noc... Trzeba będzie to kiedyś sprawdzić...


Morze zasyfione jak prostytutki w Tajlandii. Podejrzewam, że spacer po muszelki bez kaloszy i ortalionowych skafandrów byłby dość ryzykowny.



Klimatycznie- podobało mi się. Nie miałem za bardzo możliwości wniknąć w wąskie, zapchane uliczki, które raz po raz kusiły mnie wyglądając zza szlaku promenady. Innym razem. Jestem pewny, że wrócę tam szybciej, niż się spodziewam.



Jutro więcej zdjęć.